Leren omgaan met geld – als jong volwassene

Na het behalen van mijn middelbareschooldiploma vertrok ik als au-pair naar Engeland. Als puber had ik al de wens om in Londen te wonen en op mijn 18e werd deze droom werkelijkheid. Een au-pair zorgt voor kinderen en doet wat huishoudelijke taken, hiervoor krijgt ze kost, inwoning en zakgeld. Ik woonde bij een ontzettend leuk gezin en had een fantastische tijd!

Ik zorgde voor twee jongens van 10 en 12 jaar. Ik haalde de jongste ’s middags uit school, de oudste kwam zelf naar huis, en dan zorgde ik dat er een snack was. Daarna gingen ze dan spelen of huiswerk doen. Verder deed ik de was en maakte ik het huis schoon, dit hoefde niet iedere dag en ik had veel vrije tijd. Twee middagen per week ging ik naar school. Ik ontving zakgeld, ik meen me te herinneren dat dit 25 pond per week was. Omdat Londen toen ook al een erg dure stad was maakten mijn ouders ook nog iedere maand een bedrag over op mijn girorekening, hoeveel dat was weet ik niet meer. Om al mijn uitstapjes en andere behoeften te kunnen bekostigen vond ik een zaterdagbaantje bij een kledingwinkel. Ik vond het niet echt leuk om in een winkel te werken maar ik verdiende er redelijk en het werk was niet zwaar. Zo had ik voldoende geld om te kunnen genieten van alles wat Londen te bieden had.

Na het jaar als au-pair was ik nog niet klaar om terug naar Nederland te gaan. Ik had echter geen andere opleiding dan mijn middelbare school en kon daarmee geen goedbetaalde baan zoeken. Dus toch eerst terug naar Nederland. Daar volgde ik een secretaresse-opleiding en met dit diploma op zak ging ik tien maanden later terug naar Londen. Ik kon logeren bij mijn au-pair familie en gaf mezelf drie maanden de tijd om werk te vinden. Binnen een maand had ik een baan bij de BBC!

Ik heb mijn eerste salarisstrookje heel lang bewaard. Ik ontving 835 pond en met de wisselkoersen destijds was dat omgerekend bijna 3000 gulden! Een enorm bedrag voor iemand van net twintig in haar eerste baan. Maar aan omrekenen naar guldens had ik helaas niets, ik moest alles in ponden betalen. Gelukkig vond ik woonruimte via de deelgemeente en betaalde ik een huur van 32 pond per week. Hiervoor had ik een benedenverdieping van een Victoriaans huis in een aardige buitenwijk van Londen. De energiekosten moest ik betalen met losse ponden die ik in een apparaat in de meterkast moest doen. Je moest dus altijd losse munten in huis hebben want anders kon je ineens in het donker en de kou zitten. De overige rekeningen betaalde ik per cheque bij de bank. Veel vaste kosten had ik niet, de Britse NHS (gezondheidszorg) is gratis, ik had geen auto en ik geloof dat ik niet eens een inboedelverzekering had. Met dit salaris kon ik prima rondkomen, ik gaf mijn geld uit aan uitstapjes in Londen maar ging ook op pad in de rest van het Verenigd Koninkrijk. Ik at buiten de deur en ging naar de pub en naar concerten. Kortom, ik deed de dingen die een twintiger die in Londen woont doet!

In deze jaren, waarin ik voor het eerst echt op eigen benen stond, ging het financieel allemaal goed. Ik had geen schulden, betaalde netjes mijn rekeningen op tijd en kon af en toe een wat grotere uitgave doen zoals een vliegticket kopen. Zo ging ik onder andere op vakantie naar Egypte, Jamaica en New York. Ook reisde ik regelmatig op en neer naar Nederland. Sparen deed ik niet en nu ik terug denk aan deze tijd heb ik dat ook nooit geprobeerd. Wat ik verdiende gaf ik uit en sparen voor later kwam niet in me op. Ik was niet bezig met later, dat was nog zo ver weg!

Na een aantal jaren werken als secretaresse kreeg ik de behoefte om een opleiding te volgen. Ik vond Engels al sinds mijn middelbare schooltijd leuk om te spreken, lezen en schrijven. Dit was door mijn tijd in Engeland alleen maar meer geworden en ik besloot ‘iets met Engels’ te gaan doen. Met twee ouders die altijd enthousiast voor de klas stonden was het onderwijs voor mij een logische keuze. Privé-omstandigheden in Nederland hielpen me een beslissing te nemen. Ik zegde mijn baan en woning op en verliet Londen. Ging terug naar Nederland om daar de deeltijd lerarenopleiding te volgen. Ik was inmiddels 25 en had zoals gezegd niets gespaard maar kon ik gelukkig terugvallen op de (financiële) hulp van mijn ouders. Hoe het verder ging leest u in de volgende aflevering van deze serie.

Wanneer begon u met sparen?

Stella