Toch al voor betaald dus meenemen?

U kent er ook vast wel een paar. Mensen die de suikerzakjes bij de koffie in een restaurant niet gebruiken maar wel meenemen naar huis. Of de honing die bij het kopje thee zit in hun tas laten glijden wanneer er niemand kijkt.

Heb ik me daar schuldig aan gemaakt? Jazeker! Die suikerzakjes heb ik nooit meegenomen, maar de honing verdween vroeger – en nu heb ik het over zeker tien jaar geleden - regelmatig in mijn jaszak of tas. Ik gebruikte het dan niet in de thee, maar deed het door mijn yoghurt. Tegenwoordig laat ik de honing liggen.

Wanneer ik in een hotel overnacht zijn er gastenzeepjes, shampoo en een bodylotion in de badkamer. Soms zelfs badstoffen slofjes! Voorheen nam ik alles dan ook mee naar huis maar inmiddels doe ik dat niet meer. Soms gebruik ik de artikelen wel tijdens de logeerpartij in het betreffende hotel, maar meestal heb ik mijn eigen spullen bij me en heb ik geen andere dingen nodig.

Vroeger, toen ik als kind met mijn ouders meeging om de boodschappen te doen, kreeg ik het slechte voorbeeld van mijn vader. Als we namelijk door het gangpad met snoep liepen keek mijn vader altijd of er zakjes kapot waren. Als dat het geval was dan pakte hij daar wat uit en stak het in zijn mond. Wij kinderen volgden zijn voorbeeld en dat werd goed gevonden. Vooral bij de Makro was het feest want daar waren altijd wel zakken kapot! Nu ik daarop terugkijk vind ik dat raar en zou ik als ouder dit zelf nooit zo gedaan hebben.

Jaren geleden vond ik het ook vrij normaal om van mijn werk bijvoorbeeld een pen of een schrijfblok of een doosje nietjes mee naar huis te nemen. Ook printte ik dingen die niet met mijn werk te maken hadden. Allemaal kleine dingen, maar desalniettemin waren het spullen die ik privé nodig had en daarom van mijn eigen geld had moeten kopen. Met andere woorden: het was diefstal. Op het Internet heb ik verschillende artikelen gevonden over mensen die op staande voet zijn ontslagen voor het stelen van een bureauaccessoire, een paar koffiepads of een stapeltje printerpapier. Ook hier kreeg ik thuis niet het goede voorbeeld. Mijn vader ging op school wel eens in het weekend een clubblaadje stencillen en ook hadden we kladblokken en pennen in huis die van zijn school kwamen. Als kind vind je daar niets van, maar ook hiervan vind ik nu dat dat niet deugde.

Zo’n kuipje honing meenemen is natuurlijk niet hetzelfde als een pen meenemen van kantoor. Veel mensen zullen van het kuipje honing denken ‘het hoort, net als het koekje, bij mijn kopje thee, en ik heb er toch voor betaald’. Dat geldt dan ook voor de spulletjes in de hotelbadkamer.

Ik nam de gratis gastenzeepjes en de kuipjes honing niet mee omdat ik er toch voor betaald had of omdat ik het zelf niet kon betalen. Ook pikte ik geen dingen op het werk omdat ik er geen geld voor had. Het was ook geen zuinigheid. Ik kan alleen maar bedenken dat het een rare gewoonte was waar ik niet bij nadacht en verder ook niets van vond. En misschien is dat wel zo voor de meerderheid van de mensen die dit soort dingen meenemen.

Zuinig zijn is prima. Dat zit ‘m voor mij in zorgvuldig bedenken welke aankopen ik doe en waarop ik kan besparen zonder in te boeten op kwaliteit van product of leven. Maar voor mij zit ‘m dat niet in een suikerzakje of miniflacon shampoo. Daarom denk ik tegenwoordig altijd heel goed na voor ik iets, wat gratis is of waar ik toch voor heb betaald maar niet nodig heb, mee naar huis neem.

Suikerzakjes en honing – die laat ik op het schoteltje liggen, ik heb zelf suiker en honing thuis en het dus niet nodig. Gastenzeepjes en andere spulletjes uit een hotel, ook hier geldt dat ik thuis voldoende zeep, shampoo en aanverwante artikelen heb. De kleine verpakkingen zijn ook niet duurzaam en dus laat ik ze netjes achter in het hotel.

Een gratis actie-product in de winkel? Als ik het normaliter niet zou kopen neem ik het nu ook niet mee. Bij onze online bestelde boodschappen zitten vaak zogenaamde cadeautjes. Dit zijn nieuwe producten die we dan van de fabrikant mogen proberen. 9 Van de 10 keer geven wij dit weg want dit zijn producten die niet aan ons zijn besteed. Liever ontving ik ze niet, maar in het distributiecentrum is het schijnbaar ingewikkeld om het niet bij onze bestelling te stoppen.

Een lijmstift nodig, of enveloppen? Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog spullen van mijn werk meeneem, ik koop het liever zelf. De kans dat ik er voor ontslagen word is erg klein, ik heb nog nooit een tassencontrole meegemaakt, maar het feit alleen al dat het diefstal is maakt dat ik het nooit meer zal doen!

En hoe zit dat dan met een zakje voor de hond? Daar ben ik voorstander van! Dat eten is tenslotte al klaargemaakt en kan niet, in tegenstelling tot een kuipje honing, door een andere gast worden gebruikt. Als het even kan en de moeite is vraag ik een doggy bag, want ja, het is duurzaam en ik heb tenslotte voor het eten betaald!

Ik weet eigenlijk niet of mijn vader nog steeds snoepjes pikt uit kapotte zakjes, ik zal het hem eens vragen, maar ik hoop van niet!

Neemt u wel eens iets mee waar u geen behoefte aan heeft omdat het gratis is?

Stella